Afgelopen weekend was het zover: samen met m’n 19-jarige dochter reisden we met z’n twee af naar Spanje om daar de hoofdstad te bezoeken. Voornaamste doel was om dit evenement bij te wonen voordat werd aangekondigd dat ze twee dagen in de Ziggo dome staan met ADE. Maar okee, wij hebben ze eerder gezien (lekker puh)! De visuals zijn zo indrukwekkend dat we dat toch wel een keer van dichtbij wilde meemaken.
Fietsen!
Dus…we vlogen vrijdagochtend via Brussel naar Madrid. Het hotel dat ik had geboekt lag buiten het centrum omdat dit dichter bij de evenementlocatie was. De eerste ochtend hebben we gewandeld (Madrid heeft veel groene parken viel ons op) en lekker in de middag en avond tapas gegeten en nog genoten van een fijne 26 graden in de zon. De volgende ochtend had ik twee electrische fietsen gehuurd en hiermee zijn we Madrid gaan verkennen. Zo hebben we het Koninklijk paleis bekeken, Toledo gate, het Museo del prado, de Gran Via bereden met onze fietsjes, het Palacio del Cristal (helaas in de steigers) gezien en in hetzelfde park heerlijk sushi gegeten (ja, je leest het goed). En dit wederom met een aangename 20 tot 25 graden.
Online en offline
Zoals iedereen dat tegenwoordig doet plaats je dan natuurlijk vette foto’s en filmpjes online op de wel bekende social media platformen. Natuurlijk is dit maar één kant van het echte leven. Een kant die altijd fantastisch, vrolijk en geweldig is, terwijl dit never nooit niet het daadwerkelijke leven behelst. Want in het echt krijg ik dikke, vette stress van het plaatsnemen in een vliegtuig. Eigenlijk is het alleen maar wanneer die pokke riem om moet bij het opstijgen en landen. Want ja, geen vrijheid, geen controle. Gelukkig heb ik sinds kort een goeie voorraad oxazepammetjes die ik hiervoor gebruik. Heerlijk. Doei vliegstress…
Taxi’s pakken is ook niet zo mijn sizzle maar in Madrid lukte het aardig (vandaar ook die fietsen, vind ik heerlijk om naast dat je veel ziet van een stad ook veel autonomie hebt op zo’n ding). En toen gingen we natuurlijk zaterdagavond naar Afterlife bij Caja Magica. Online een overdekt tennisstadion, dus dat was het plaatje dat ik voor me zag. Bleek toch net iets anders te zijn.
Een gevoel van AAAAaaaa…
Naast het tennisstadion is nog een heel groot terrein. Heeeeeeel groot. En daar was dus het Afterlife festival. Met heeeeeeeel veeeeel mensen. En dixies. Als ik ergens een hele grote t*ring hekel aan heb dan zijn het dus wel dixies. Combineer dit met de stress van vliegtuigen, taxirijden en appjes die de week ervoor impact hadden en je hebt een mooie cocktail voor een paniekaanval. In mijn geval betekent dit zweten, teveel nadenken en eigenlijk maar aan 1 ding kunnen denken: How the fuck do I get out of this. En o ja, had ik al gezegd dat ik een enorm enthousiaste 19 jarige bij me had (Dat betekende in mijn hoofd ook nog eens: Ik mag haar niet uit het oog verliezen, waar zijn godsamme onze paspoorten (nog steeds in dezelfde broekzak al twee dagen), hoezo bied jij ons coke, ketamine en xtc aan en waarom kost in godsnaam een wodka redbull hier fokking 13,50?????)? Dat dus. Een complete meltdown lag in het verschiet.
En wat doe je dan? Als eerste even met je dochter overleggen of het okee is dat we wellicht eerder weggaan. Daarnaast contact zoeken met de thuisbasis in Nederland. Je kent het vast wel: iemand die om 03.00 ’s nachts ook daadwerkelijk opneemt als je belt als die persoon ooit heeft gezegd: “Je kunt me ALTIJD bellen”. Die persoon was er gelukkig en dat was voor mij een enorme geruststelling. 2024 is voor mij een jaar met toch best wel wat (grote) veranderingen en dan is het fijn als iemand je steunpilaar is. En eerlijk is eerlijk, die twee wodka die ik nam hielpen ook. En nee, voor dit festival geen pammetje, want ik ben van mening dat je angsten en uitdagingen, hoe klote ze op het moment ook mogen voelen, zo nu en dan ook aan dient te kijken en aan dient te gaan. De paniek zal namelijk weer weggaan waarmee het weer goed komt. En die dixie viel uiteindelijk ook redelijk mee.
We zijn wel wat eerder weggegaan (01.00 uur ipv 02.00 uur) maar wat hebben we genoten die avond! De volgende ochtend om 10.30 uur zaten we weer in de taxi naar het vliegveld. Met nieuwe herinneringen. It was definitely worth it!
Mocht je je nog afvragen wat in godsnaam Afterlife is, here it is:
Eén reactie
Wat een genot !