Eerder schreef ik er dit bericht over: Hoe het net niet lukte… Afgelopen zaterdag 1 juni was het zover: de herkansing. Mijn techniek, ook wel eigen vaardigheden genoemd, laat nog wel wat te wensen over (lees: er is zeker voldoende ruimte voor verbetering). Dertig jaar geleden heb ik ooit les gehad in het snowboarden en daarna heb ik al het andere mezelf aangeleerd. Toen de cursus begon in April werd het mij duidelijk dat ik weer vanaf de basis kon beginnen. Dat zit hem bij mij vooral in het benenwerk. Dat was ook de feedback die ik kreeg te verwerken na het examen eind april. Theorie ging goed, lesgeven ging goed, maar die bagger techniek, tsja…
Verkoudheid
Maar okee. Afgelopen zaterdag dus de herkansing. Nu zit er dus een overdekte baan in Rucphen. vanaf Breda is dat ongeveer 20 minuten met de auto. Erg fijn, ook als je even wilt oefenen. Nu ging het allemaal niet zo lekker (ik ben tenslotte ook al een ouwe lul van 52; lees hier meer) en zat ik afgelopen donderdagochtend bij de huisarts om te laten checken of ik wel/niet een longontsteking had. Geen koorts, geen benauwdheid dus geen longontsteking. Gewoon een verkoudheid die nog steeds niet over is na twee volle weken. Wees niet ongerust, het gaat al een stuk beter. Voor alle zekerheid heb ik wel een goeie oorthermometer gekocht en een saturatiemeter want de volgende keer wil ik wat eerder weten of ik nou wel of niet aan het doodgaan ben.
Oefenen
Enfin, Als je op donderdagochtend bij de huisarts zit en je hebt zaterdag een redelijk inspannende, fysieke uitdaging, dan denk je toch bij zelf: het zal toch niet dat ik de herkansing ga missen!!!??? Doordat ik ziek was miste ik ook tot 2x toe een 1-op-1 les om mijn techniek bij te spijkeren. Gelukkig was één van de Snowworld instructrices zo lief om mij donderdagmiddag in haar eigen tijd (op een weliswaar lieve toon) te wijzen op alle dingen die ik verkeerd deed. Op vrijdag eind van de middag nog een keer naar Rucphen gereden om anderhalf uur te oefenen op m’n (basis)bochten, traverse en freestyle onderdelen, want ja, de dag erna moest het toch echt gaan gebeuren.
De zaterdag
En toen was het zover. Was het examen in Rucphen, de herkansing vond plaats in Zoetermeer. Das een uur rijden met de auto. Degenen die mij enigszins kennen weten dat autorijden geen hobby is van mij (reizen met de trein ook niet en begin aub al helemaal niet over vliegen). Dat betekent dus stress. Dikke, vette stress. Wekkertje ging om 07.00 uur in de ochtend want aanwezig om 09.00 uur in Zoetermeer…Voor mij is dit midden in de nacht, maar ja, je moet er wat voor over hebben toch? Om 08.00 uur zaten we in de auto, knallen naar onze herkansing op de overdekte skibaan. Om 09.30 uur gingen we door de poortjes. Ik en nog twee anderen deden onze herkansing op niveau 2, drie andere personen deden hun herkansing op niveau 3. Sommigen moesten het lesgeven herkansen, anderen hun eigen vaardigheden (zoals ik dus). En dat onder het enorm strenge toezicht van twee blauwe jassen en 1 groene. De blauwen waren van de Nederlandse skivereniging, de groene van een instructeur van Snowworld Zoetermeer.
Lang geleden
Het was voor mij denk ik meer dan 20 jaar geleden dat ik nog eens op de baan in Zoetermeer was geweest. Er is inmiddels een 3e baan bijgekomen. Een leuke, lange rode piste, lekker om keihard naar beneden te knallen (wat natuurlijk niet kon, want een toekomstig instructeur gedraagt zich altijd als een instructeur; bla, bla, bla…). Uiteindelijk, nadat twee personen op de blauwe baan hun les hadden gegeven, werden alle andere taken uitgevoerd op de rode piste. En die was druk. Heel druk. Snowboarders die vooral heel snel beneden wilde zijn maar ook kinderen. Nu heb ikzelf twee dochters, dus echt een hele grote hekel aan kinderen heb ik niet, maar als ze op twee latten glijden wordt het toch een andere verhaal. Dan wordt er een soort monster van binnen wakker dat zin heeft om zo’n k*t brak tegen de omheining aan te plakken. IK BEN BEZIG MET EEN EXAMEN JA!!! OPZOUTEN JIJ!!!! Dat dus.
Hoe maak je een kort verhaal heel lang
Okee, ik kom to-the-point. O ja, tussendoor moest ik nog enorm plassen dus net voor m’n freestyle onderdeel nog ff rennen (wat niet makkelijk gaat met snowboardschoenen) want anders had ik het niet droog gehouden. Gelukkig waren de examinatoren zo coulant…In de kantine hebben we uiteindelijk nog een uur zitten wachten voor we 1-voor-1 voor het reflectiegesprek mochten langskomen. Hoe bouw je de spanning op zeg. Pffff… Maar uiteindelijk kwam gelukkig het verlossende woord: Geslaagd! Yes! Niveau 2 dus in the pocket!!!
Hoofd leegmaken
Iedereen was geslaagd en om dat te vieren zijn we (niet allemaal) nog de baan terug op gegaan om, deze keer zonder teveel na te denken, naar beneden te knallen!!! De komende weken ga ik eens op m’n gemak bekijken hoe, wat en waar we niveau 3 kunnen gaan bemachtigen en wat we er uiteindelijk (ook altijd handig) mee willen gaan doen. Maar dat volgt vast en zeker in een nieuw, uitgebreid blog!
Verhalenverteller gezocht?
Bel +31 6 11210036 als je hulp kunt gebruiken van een woordenfluisteraar die lege pagina’s omtovert tot magische verhalen. Lees hier de andere blogs op deze website.