Twee weken geleden was het zover. Ik moest me om 12.00 uur melden op de desbetreffende zondag. Het zou een memorabele zondag worden, iets dat ik toen nog niet voor mogelijk had gehouden.
De afgelopen maanden zat ik al in een proces. Hierover heb ik al eerder geblogd op deze website. Het is een soort van overgang waarbij ik meer vanuit m’n hart wil leven in plaats vanuit m’n hoofd. Of misschien is het wel gewoon DE overgang. Zou natuurlijk ook nog kunnen. Of een ordinaire midlife crisis. Dat laatste hoop ik dan weer niet. Ik heb tenslotte al een motor gehad in mijn leven. En een cabrio (lees: Toyota Aygo met schuifdak).
Truffelceremonie
Rond 12.30 uur nam ik de laatste slok van mijn met truffels gemaakte drap (echt niet te nassen, jak). Een 30 tot 45 minuten later begon het spul te werken. Even voor de duidelijkheid: Die zondag heb ik van ongeveer 13.00 uur tot 18.00 uur een reis gemaakt tijdens een truffelceremonie. Om het in woorden proberen te omvatten zou de gehele ceremonie veel te veel tekort doen. Maar ik probeer het toch: het leek op dromen terwijl je wakker bent. Je gaat letterlijk op reis door je onbewuste. En er dient zich aan wat zich aandient. Het werd voor mij een magische reis.
In het eerste gedeelte van de reis heb ik het universum gezien. Hoe wij mensen daar allemaal onze eigen plek in hebben en de energie die het heeft en geeft. Ik zag kleuren, kristallen, lichten en nevels zoals je die kent van die coole foto’s van de Hubble telescoop. Het is de plek waar we naartoe gaan als we hier fysiek niet meer zijn en waar we allemaal een soort van goddelijk gevoel kunnen ervaren en met z’n allen 1 zijn.
In het tweede gedeelte kwamen er vooral mensen voorbij. Mensen uit het heden en verleden. De een bleef langer hangen en de ander kwam heel snel voorbij. Bij diegenen die wat langer bleven kreeg ik een inzicht (een soort van ‘conclusie’) omdat dat blijkbaar voor mij nodig was om anders naar die persoon (en de relatie tussen ons) te gaan kijken. Of om de situatie die bij die persoon behoorde anders te benaderen. Bijvoorbeeld dat ik naar iemand nog boosheid of frustratie heb en daar het inzicht nodig heb dat ik dat dus anders kan benaderen. Die emoties geven alleen maar aan dat ik nog veel geef om die persoon en, als ik dat op een volwassen en positieve manier uit, daar dus anders naar kan kijken en anders mee om kan gaan.
Vader en spiritualiteit
Zo voelde ik meerdere keren de aanwezigheid van mijn vader die een aantal jaren geleden is overleden. Hij kwam mij laten voelen dat we eigenlijk allebei best wel een bepaalde vorm van spiritualiteit in ons hebben. Toen ik jonger was kon ik daar, als hij daarover vertelde, niet echt serieus naar luisteren. Maar door mijn eigen proces van de afgelopen maanden en door deze ceremonie werd het me duidelijk dat ‘mijn pad’ best een logisch pad is en dat wij als gezin (ook kijkend naar m’n moeder) stiekem best een spiritueel gezin zijn.
Toen ik jong was had ik enorm last van (grote) angsten die me zelfs een bepaalde periode depressief hebben gemaakt. En soms zitten ze nog steeds goed in de weg. De conclusie tijdens deze zondag was dat dit alles nodig is geweest om me te brengen tot hier. En voor wat er allemaal nog komen gaat. Dit pad was nodig.
Terug op aarde komen
De twee dagen na de ceremonie heb ik echt moeten bijkomen. Er kwamen veel emoties los (zo stond ik lekker een potje te janken bij de kapper, altijd fijn) en ik moest echt weer even met beide benen op de grond terecht komen. Zelfs de week ernaar had ik zo nu en dan nog moeite met bepaalde gebeurtenissen omdat ik ervaarde dat emoties best groot werden (groter dan soms nodig waarbij je ego ook zo lekker in de weg kan zitten). Sommige inzichten heb ik ook nog niet kunnen uiten (niet dat dat moet overigens) maar meer omdat je niet weet of een ander daar op zit te wachten.
Al met al was het voor mij een enorm bijzondere, mooie, inzicht gevende belevenis waarbij veel liefde en dankbaarheid voorbij kwam voor alle mensen die een rol hebben (gespeeld) in mijn leven en mij veel hebben geleerd.