In mijn puberteit (zo vanaf mijn 13e tot mijn 17e in mijn herinnering) kreeg ik drumles op de Muziekschool te Breda. De gehele ruimte op de tweede verdieping was zeer goed geïsoleerd want toendertijd (zo’n 35 jaar geleden) waren de drummers de grootste herrieschoppers van het gehele gebouw. Zo nu en dan moesten we beneden bij de balie kopietjes laten maken van de ritmes die we tijdens de les naspeelden. Inderdaad, ook drummers kunnen (muziek)noten lezen. Het liefst kraken we harde noten, maar lezen doen we dus ook.
Tikkende vingers
Steevast, tijdens het wachten op de nieuwe, gekopieerde blaadjes, tikte ik (en met mij de andere leerlingen) met onze vingers op de verhoogde desk van de balie. Macht der gewoonte. “Tweede verdieping zeker”? kregen we dan te horen als we de nieuwe bladen in ontvangst namen. Jep, klopt helemaal. Wij ‘drummers’ waren de enige, rare kwasten die met onze vingers stonden te tikken op de balie.
Dat tikken, of in ieder geval die lichaamsbewegingen, zijn nooit meer echt weggegaan. Op de fiets doe ik het ook regelmatig. Komt waarschijnlijk omdat ik op de fiets altijd naar muziek luister. Ik zing soms ook mee (zingen is een groot woord. Het is meer het laten bewegen van m’n mond alsof ik kauwgom kauw). Dat je van die blikken krijgt van andere medeweggebruikers en je beseft: O ja, ik rij hier niet in m’n eentje. En thuis gaat dat natuurlijk gewoon verder. Daar ben ik niet alleen een geweldige (air) drummer maar een nog betere luchtgitarist.
Wat zullen de buren wel niet denken?
Het huis waar ik en m’n twee dochters sinds een aantal jaar bivakkeer heeft aan de achterzijde bij de tuin grote ramen. Ik denk dan ook dat de achterburen zo af en toe denken: “Zal wel epilepsie zijn waar ie last van heeft. tsja, dat moet haast wel met die rare bewegingen die hij maakt. Wel sneu voor hem. Ja, zeg dat wel”. Maar nee hoor! Op zo’n moment sta ik gewoon volle bak mee te doen met een song van mijn favoriete band Tool of Duran Duran (ja, ja, ik weet, ze zijn al een paar jaartjes mijn guilty pleasure).
Mijn buurvouw appt me dan met de vraag of ik m’n energie even kwijt moet (het muziekvolume staat namelijk ook op standje 10). Dus ja, dat klopt wel. Ik gooi er de mooiste solo’s uit, speel precies de juiste noten en brul heerlijk vals mee met de Engelstalige lyrics. Nu Spotify de mogelijkheid geeft om de songtekst te bekijken kom ik er steeds vakerachter dat ik echt al jaren de verkeerde teksten meeblèr. Zo jammer en zo confronterend…
Solo koning
Maar okee. In mijn hoofd zijn mijn solo’s legendarisch, gaat het publiek helemaal uit z’n dak en speel ik niet één maar twee encores! En dat elke week weer. Heerlijk! Tot het moment dat één van m’n dochters zegt: “Pap, kun je misschien die baggerherrie zachter zetten en ff normaal doen”? Uh, natuurlijk lieverd. No problem. Zo. Weer terug op aarde. Met beide voeten. Thank you and goodbye!
Vertel eens, hoe is het gesteld met jouw luchtgitaar aspiraties? Ik lees graag welke gekke dingen jij doet terwijl je alleen thuis bent en de muziek aanzet…