Angst

In dit eerdere bericht vertelde ik al over hoe ik op de HEAO te Breda terechtkwam. Het was niet echt een heel bewuste keuze (vanuit mijn hart) maar ik kwam er terecht vanuit toeval. Omdat ik nog maar vijf jaar studiebeurs over had omdat ik al 1 jaar had verbrand op de KUB, wilde ik kost wat kost mijn propedeuse halen. Om dit voor elkaar te krijgen ben ik dat betreffende jaar gestopt met voetbal zodat ik me volledig kon storten op mijn studie. Een niet zo hele slimme keuze achteraf, maar ja, das dan ook precies de definitie van “achteraf”. In die periode kreeg ik regelmatig last van pijn in m’n buik/darmen. Daar had ik al zo nu en dan last van, maar dat jaar werd het wel een flink stuk erger.

Paniekaanval(letje)

En wat doe je dan als je 20/21 jaar jong bent? Je gaat eens langs de huisarts vanwege de pijn, wordt doorverwezen naar het ziekenhuis waar ze bij een bezoek plastic handschoentjes gaan aantrekken. Oeps. En natuurlijk werd er niets gevonden. Helaas bleef de pijn. Dus een aantal maanden later toch maar weer eens naar de huisarts. Op de terugweg van dit bezoek, tijdens de autorit, kreeg ik aandrang om naar het toilet te gaan. Voordat ik het wist stonden mijn handen vol met zweet, voelde ik me licht in m’n hoofd en had ik slappe benen. Ik reed 150 kilometer per uur door de bebouwde kom naar het huis van m’n ouders waar ik nog woonde, want ik moest naar het toilet. Toen ik er was hoefde ik niet meer. Maar zonder dat ik het wist hadden de zweterige handjes een onuitwisbare indruk in mijn hersenen achtergelaten. De volgende dag durfde ik niet meer met de auto te rijden. Ook lukte het me niet meer om in de bus naar school te stappen. Zelfs een ritje op de fiets kostte enorm veel moeite en vooral veel angst. Inmiddels weet ik dat ik toendertijd (we praten dan over de begin jaren negentig van de vorige eeuw (das de eeuw die begin met “19..”) een paniekaanval of angstaanval heb gehad. Maar ja, wist ik veel. Ik snapte er geen snars van wat me overkwam.

Lekker thuis hangen

Gevolgen had het echter wel. Flinke ook. Het heeft me zeker een half jaar gekost voordat ik weer enigszins naar buiten durfde. Je kunt wel zeggen dat ik een depressie heb gekend toen. Zes maanden binnen gezeten. De gehele wereld was zwart, donkerzwart gekleurd en als ik dan eens op m’n fietsje zat leek het alsof er een grote hand vanuit de zwarte hemel naar beneden reikte om me op te pakken en weg te smijten in het grote ‘niets’. Dit was het begin van mijn (levens)reis waarbij angst altijd een rol heeft gespeeld. In zowel positieve als negatieve zin. Ik zal hier in andere berichten nog meer in detail over vertellen. Fastforward naar vandaag heeft het me ook veel gebracht (en ik kan dit (eindelijk) typen na 30 jaar).

Coaching en angst

Zo heeft het me dit jaar naar mijn coachingsopleiding gebracht. Wat ik enorm spannend vond om te gaan doen, maar damn, it’s worth it! Nu ik aan het leren ben hoe ik de basisprincipes van het coachen kan toepassen lijkt het er ook op dat langzaam maar zeker duidelijk wordt welke ‘specialisatie’ of richting ik op ga als het gaat om het coachen. Ik ben natuurlijk ervaringsdeskundige als het gaat om angstgevoelens en de impact hiervan op je leven. Daarnaast heb ik de laatste jaren zeer interessante boeken gelezen (o.a. Verbinding verbroken, de boeken van Gabor Mate, Ik beval van het heelal en de bange mens) die me veel nieuwe inzichten hebben gegeven (zowel in het algemeen als over mijzelf). Hoe mooi is het het om anderen daarbij te kunnen ondersteunen en hen weer inzichten mee te geven over henzelf? Ik kijk er naar uit om hiermee aan de slag te gaan. We zijn tenslotte nog jong dus er is nog volop te leren en te groeien in dit leven…