Een mooi onderwerp waar mensen al eeuwenlang over schrijven. De liefde. Ik heb er sinds kort weer kennis mee gemaakt. Het was even geleden. En omdat het even geleden was, wist ik het allemaal niet meer zo. Hoe werkt dat ook alweer? Waar gaat het dan eigenlijk om? Is het een spel? Wat vertel je wel en wat vertel je niet? Wat voor gevoel is het eigenlijk dat je dan dient te hebben? Hoe groot dient liefde te zijn en is liefde voor de een hetzelfde als voor de ander? En zijn de voorgaande vragen überhaupt van belang?
Sinds twee jaar maak ik aan het begin van het kalenderjaar een zogenaamd Moodboard. Denk ervan wat je wil, je kunt het zien als (in dit geval mijn) persoonlijke doelen voor 2025. Voor dit jaar (heel kort): Overvloed, Vakantie in Italiaanse sferen (deze is een vette check met dagen in zowel Portugal Als op Ibiza), fitheid (still working on that) en (goh, verrassing) verbinding, liefde, spanning, openheid, sex. Die dingen in het leven die voor veel mensen wellicht wel wenselijk zijn maar niet altijd aanwezig. Desalniettemin, dat laatste onderwerp is voorbij gekomen. En dan is het natuurlijk de vraag: durf ik het 100%, vol, met alle consequenties, verantwoordelijkheid, toekomstige pijn en vreugde aan te gaan door vooral naar je hart te luisteren en wat minder naar mijn hoofd.
Nou, dat was nog niet zo eenvoudig ben ik achter gekomen. In alle eerlijkheid: In zo’n 4 tot 6 weken wilde ik er 2x mee kappen. Dicht die deur. Rennen en wegwezen. Gedoe. Geen zin in. Omhoog die ophaalbrug van mijn kasteel en alle luiken dicht! Je terugtrekken en afsluiten van binnen is een stuk makkelijker dan je hart daadwerkelijk openstellen. Maar ja, klopt dat wel? Of is het allemaal pure redenering vanuit het hoofd?
Het was een donderdagavond waarop we nog een laatste keer met elkaar zouden praten. Als afscheid. Een afsluiting door twee volwassen mensen met respect voor elkaar. Het liep die avond net allemaal wat anders.
Want wat doe je als de dame tegenover je geen verwijten uit, maar uit pure interesse, vragen gaat stellen? Zoals: kun je me meenemen in jouw proces waarom je de deur dicht gooit en wegrent? Hoe komt het dat je gister zegt dat je wilt stoppen terwijl je vorige week nog zei dat je me miste? Kun je me vertellen wat er is veranderd bij of in jou? Nou, ik ben veel gaan nadenken. Over jouw en onze (toekomstige) uitdagingen in ons leven. En al die gedachten dat was nogal veel. En ja, dan denk ik dus bij mezelf: laat maar zitten. Gedoe. Geen zin in. Okee, ik begrijp wat er bij je gebeurt antwoordde ze. Maar wat zou er gebeuren, of wat zou er zijn, als je meer uit je hoofd zou gaan en dichter bij je hart verblijft? En in het nu bent? Wat gebeurt er dan? Uh ja, dan is het eigenlijk best fijn. Weinig tot niets aan de hand eigenlijk. Het is erg leuk, gezellig en tof zo samen. Niks meer aan doen zou ik zeggen. Oh, zei ze. Gek he, wat je allemaal doet in en met je hoofd? Terwijl als je meer bij je gevoel blijft het heel anders is.
Bovenstaande is een (zeer) korte samenvatting van het warme, open, emotionele, verbindende en mooie gesprek dat we samen hadden (en wat een paar uur duurde). Een gesprek waarbij ik een spiegel voorgehouden kreeg die me mijn gedachten liet zien en me confronteerde met mijn daaruit voortvloeiende gedrag. En wat ik dan doe eigenlijk puur met wat ik me in m’n hoofd haal. Op het moment dat je het ziet en begrijpt, voel je (ik wilde eigenlijk ‘denk je’ typen) dat het de hoogste tijd is om je oude patroon eens te gaan veranderen omdat alleen dat er voor kan zorgen dat de uitkomst van je toekomstig gedrag anders zal zijn. Waardoor verbindingen met dierbaren ook zullen veranderen in positieve zin.
De avond liep dus anders. In plaats van afscheid te nemen kwamen we juist dichter bij elkaar. Voor mijzelf betekende het dat ik me realiseerde dat ik regelmatig enorm in mijn hoofd zit. Dat is op zich niet erg, maar als je die gedachten niet uit naar iemand die je dierbaar is, dan kan er een moment ontstaan dat je vanuit je zelf volkomen logisch handelt terwijl je een soort van atoombom dropt op die ander. Dus dat ene gesprek heeft er bij mij voor gezorgd dat ik wat vaker vertel wat er in me omgaat i.p.v. dat het in mijn hoofd rond blijft dolen. En das best spannend. Eng. Maar ook bevrijdend. En vooral ook verbindend. Vooral dat. Want je neemt de ander (los van wie het is of om wat voor soort relatie het gaat) daardoor mee in jouw wereld en zo krijgt het de kans beter begrepen te worden, bevraagd te worden en ook veranderd te worden.
Ja, die ene donderdagavond. Die eindigde nog best wel heel gezellig 😉 En tot nu nog steeds vele avonden…