Sinds een poos heb ik er weer een haat/liefde verhouding mee: Online dating platforms. Man, man, man, ik weet nog steeds niet wat ik er mee aan moet (klinkt het bekend? Laat dan vooral weten wat jij ervan vindt!). Je maakt een account aan, swiped wat van links naar rechts en weer terug en op een gegeven moment denk je: laat ik alles maar eens weggooien en vanaf nul beginnen. En dat dan 5x (lees: 15 keer). Duurde het eerst nog een week, nu nok ik er al na een dag mee. Tsja, je moet wat he. Die donkerbruine kroeg in het hartje van Breda waar leeftijdsgenoten komen is de laatste tijd ook niet je van het. Muziek is voor mij essentieel dus als die bagger is dan houdt het bij mij al vrij snel op en ben ik niet dusdanig in de stemming om contact te leggen (met het andere geslacht). Dus hop, we tuigen dat profiel nog maar een keer op terwijl we de nieuwe aflevering van Shrinking (met de one and only Harrison Ford!) kijken. Of toch maar niet. Pffff. What to do, what to do…
Sollicitatiegesprek en footokes in orde?
Steeds maar weer hetzelfde riedeltje: Waar woon je? Wat doe je voor werk? Heb je kids en zo ja, hoe oud zijn ze? Hoe lang ben je? Waarom zit je op dit platform? Uh, die foto’s van jou met die vis en waarbij je met je speedo op een motor zit, hoe oud zijn die foto’s? En zit er een filter overheen? Want ja, je getal zegt 52 maar de foto zegt 33. Even voor de duidelijkheid: Ja, ik had rond m’n 23ste een motor en sinds een paar jaar heb ik die niet meer, dus ook geen foto’s van. En nee, ik heb geen midlife crises, daar heb ik er al 3 van gehad rond m’n dertigste. En vissen vind ik kut, dus daar doe ik al helemaal niet aan. Of ik een rugzak heb? Duh, wat denk je zelf??? Ben over de 50 he. Veel belangrijker: Ik leer nog steeds, ontwikkel me nog steeds en groei nog steeds als mens. Jij ook?
Okee. Dat dus. Is het al duidelijk? Zo niet: Pfffff, ik ben er wel een beetje klaar mee.
Maar ja, hoe vertel je op een vriendelijke, volwassen wijze dat je geen behoefte hebt aan deze sollicitatiegesprekken maar dat je iemand liever in het echte leven ontmoet? En eerlijk is eerlijk, soms gaat het puur om een lichamelijke verbinding (ik zal verdere details achterwege laten) en tsja, tegenwoordig dien je daar als man helemaal enorm errug voorzichtig mee om te gaan. Althans, dat denk ik dan. Is misschien helemaal niet zo. Of toch wel? Anyways….het is en blijft anno 2024 een uitdaging…
(Gebrek aan) zelfvertrouwen
Online swipen is, in alle eerlijkheid, natuurlijk een stuk makkelijker dan in de kroeg op iemand afstappen en dan maar hopen dat het goed gaat. Ik ben zelf nooit zo’n lefgozer geweest (nog steeds niet, waarmee ik weer een mooi coachingsonderwerp voor de komende opleidingsdagen heb bedenk ik me nu) dus op de bank hangen met een telefoon in je hand en dan heel vaak, links, links, links roepen is dan een fantastisch gave (ahum) tijdsbesteding. Maar ik ben er toch maar weer mee gestopt. Voor nu wel te verstaan. Want morgen is weer een nieuwe dag natuurlijk.
Maar wat wil je dan wel?
In de kern merk ik steeds meer en meer dat ik toch wel op zoek ben naar een echte, diepe verbinding. En dat zit hem voor mij in verschillende aspecten. Ik ben van mening dat ik in een relatie (welke vorm deze ook mag hebben) wel mijn autonomie wil behouden (inclusief behoeften en grenen en zo). En natuurlijk geldt dat ook helemaal voor de ander. Er dient voor mij een bepaalde onafhankelijkheid te zijn en tegelijkertijd, juist door die onafhankelijkheid, elkaar levenslessen te geven en samen verder te groeien. Zowel intellectueel als emotioneel als spiritueel.
Om dit te kunnen doen dien je, besef ik me steeds meer en meer, ook een goeie relatie te hebben met jezelf. Dat je vrede hebt met wie je bent. Dat als je op een vrijdag- en zaterdagavond alleen thuis bent, dit helemaal 100% okee is. Geen stress, geen FOMO, geen afleiding, niemand om op terug te vallen behalve jij zelf. Een inzicht dat mij op m’n neus werd gedrukt vorig weekend. Maar daar schrijf ik nog wel een ander blog over.
En in bovenstaande ligt volgens mij voor velen (en ook voor mij) de uitdaging: vind maar eens iemand die op eenzelfde lijn zit en ongeveer op hetzelfde punt in zijn/haar leven is waarbij jijzelf ook nog eens helemaal okee bent met jezelf. Zonder dat je voor die ander de lat enorm hoog legt zodat hij of zij die nooit kan aantikken.
Ach ja, er vanuitgaand dat alles altijd goed komt, zal ook dit goed komen. En zo niet niet dan…oh wacht! Ik type dit bericht op vrijdagochtend wat betekent dat het weekend eraan komt. Zo maar weer eens een Tinder profieletje opzetten dan. Nee, nee, nee, dat ging ik juist nu niet doen! En de kids zijn er dus weekend is al gevuld. Ja maar, ja maar, FOMO. AAAAAAaaaa…. Ik denk dat het tijd is om lekker te gaan sporten. Dat kan ook natuurlijk. Heerlijk al die spiegels in de sportschool. Lekker naar jezelf kijken terwijl je zweet. Zou narcisme goed staan op m’n profiel? Ik ben benieuwd.
Prettig weekend in ieder geval.