Soms zijn er van die momenten in je leven dat je dan denkt. He?! Ben ik nu gek aan het worden (in mijn geval nog niet eens zo’n rare gedachte, maar dit ter zijde (en even voor de duidelijkheid: dit was een grapje)), is dit nu puur toeval, of WTF gebeurt hier nu weer??? Ik heb dit gevoel dus afgelopen week gehad met het lezen van een boek…
Als eerste hebben we vorige week donderdag en vrijdag weer twee dagen samen gezeten voor de coachingsopleiding. Wederom was deze zeer interessant en heb ik (hebben we) veel geleerd. Even een tussenstap: Ken je dat, die stem in je achterhoofd die tegen je loopt te mekkeren dat je iets niet kunt, dat iets geen slim idee is, die stem die jouw beren op de weg laat zien en drempels bouwt nog voordat je ‘bah’ kunt zeggen? Ken je die stem? Nou die stem heeft een naam, namelijk je saboteur. Maar gelukkig heeft deze saboteur ook een tegenhanger: De held. En ik heb vorige week vrijdag eindelijk mijn held kunnen definiëren. Zodat ie tastbaar is. En zodat ik hem kan inzetten op de momenten dat mijn saboteur zit te mekkeren tegen mij. Het was voor mij in ieder geval een soort “Aha” moment (A-ha is trouwens ook een hele goeie band. Ooit live in Amsterdam gezien) dat me liet inzien dat er ook een positief geluid kan worden ingezet voor de luide stem in mijn hoofd die overal ergens iets van vindt. Meer over de saboteur en de held in een ander bericht.
Afgelopen dinsdag zat ik bij een goede vriendin voor haar toekomstige website die ontwikkeld dient te worden voor haar onderneming die ze gaat starten met haar compagnon. En zij had mij al verteld over het boek “Ik beval van het heelal”. Hop, boek meteen meegenomen, en diezelfde dag nog begonnen met lezen. Ik type dit bericht op zondagmiddag. Ik heb vanochtend de laatste bladzijde van het 300 pagina’s tellende boek gelezen. In zes dagen dus door dat boek heen geknald. Ik heb al eerder verteld over mijn paddestoelenceremonie en de schrijfster verteld hier ook over in haar boek. Hoe zij dat met haar man/vriend heeft beleefd en wat het haar heeft gebracht en wat het voor haar (vooral de kijk op het leven) heeft veranderd. Het gekke is dan dat het net leek of het boek voor mij of over mij is geschreven. Het is zo herkenbaar! Dat begon eigenlijk al direct op de eerste pagina. Hoe we/ik in een wereld leven waar we elke dag van 9 tot 5 in een duf saai met wit licht gevuld gebouw moeten zitten. Hoe we langzaam in onze samenleving de verbinding met elkaar aan het kwijt raken zijn waardoor veel mensen zeer vermoeid zijn, (ernstig) ziek worden, zielloos werk verrichten en dit jaar in en jaar uit doen tot ons pensioen. (Ook) voor mijn gevoel wordt het de hoogste tijd dat we ons leven op een andere manier gaan inrichten. Maar ja, die ratrace he…
Het boek beschrijft ook een aantal hoofdstukken waarbij de schrijfster gaat wonen op een park met chaletjes tussen gelijkgestemden. Ook zo frappant. Het afgelopen jaar heb ik al twee mensen ontmoet die hier in de buurt van Breda, midden in de natuur, een chalet hebben gekocht waar ze lekker in het weekend met de kids naartoe gaan. Of gewoon zich even terugtrekken wanneer ze daar behoefte aan hebben. Samenvattend herkende ik veel in dit boek terwijl ik het las. Terugkerend naar onze laatste twee coachingsdagen: ik heb me laten coachen om voor mezelf wat helderder te krijgen of en zo ja wat mijn volgende stap wordt als het gaat om mijn snowboardinstructeur pad. Net als de schrijfster wil ook ik meer proberen te leven vanuit m’n hart ipv vanuit m’n hoofd. En dat betekent ook zekerheden loslaten en vertrouwde paden verlaten en vertrouwen op wat er komen gaat (her en der gelardeerd met meditaties en manifestaties) om voor elkaar te krijgen dat wat uit mijn hart komt ook gestalte gaat krijgen.
Ik ga na het schrijven van dit blog verder met mijn uitzoekwerk. Wordt het een Anwärteropleiding in Oostenrijk, of….gaan we wellicht naar Canada (dat laatste zit al jaren in m’n hoofd maar is zo fokking, retespannend)? Wie het weet mag het zeggen…